GEZONDHEIDSRECHT
Als patiënt heb je bepaalde rechten, deze rechten zijn vast gelegd in het gezondheidsrecht. Gezondheidsrecht = geheel van rechtsregels dat betrekking heeft op de zorg voor de gezondheid en de toepassing van overig burgerlijk, bestuurs- en strafrecht in dat verband.
Het gezondheidsrecht is vooral een onderdeel van het burgerlijk recht dat zich onder andere richt op de rechten van patiënten, de rechten en plichten van hulpverleners (met inbegrip van hun aansprakelijkheid) en de kwaliteit van de zorg. Behalve met het burgerlijk recht strekt het gezondheidsrecht zich tevens deels uit tot het strafrecht, wanneer het bijvoorbeeld gaat over onbevoegd of ondeskundig optreden van hulpverleners. Ook de wijze waarop gewaarborgd wordt dat goede gezondheidszorg beschikbaar is voor ingezetenen van een land kan tot het gezondheidsrecht worden gerekend.
Informed consent: informatieplicht en toestemmingsvereiste
Een belangrijk uitgangspunt van het gezondheidsrecht is dat de patiënt toestemming geeft voor het uitvoeren van een medische behandeling. Zonder toestemming is er sprake van een ongeoorloofde inbreuk op de integriteit van een patiënt. Om rechtsgeldig toestemming te kunnen geven heeft de patiënt goede informatie nodig. Daarom moet een zorgverlener, alvorens toestemming te vragen, de patiënt eerst informatie geven over de voorgestelde behandeling. De informatieplicht van de zorgverlener en het toestemmingsvereiste vormen een twee-eenheid. Dit wordt ook wel ‘informed consent’ genoemd.
Informed consent betekent in de eerste plaats dat je als patiënt recht hebt op volledige, eerlijke en begrijpelijke informatie en uitleg wat betreft de aard en het doel van de voorgestelde behandeling (hieronder wordt verstaan alle medische verrichtingen, inclusief onderzoek en nazorg), wat de voordelen en gevolgen van de behandeling zijn, welke risico’s aan de behandeling verbonden zijn en welke alternatieven mogelijk zijn, zodat je een gedegen risico-batenanalyse kan maken (de vraag of de risico's van de behandeling opwegen tegen de last van de klachten, met andere woorden: is het middel niet erger dan de kwaal?) en een weloverwogen beslissing kan nemen om wel/niet door te gaan met het behandelplan. Daarbij heb je als patiënt ook het recht om vragen te stellen. De zorgaanbieder is verplicht de patiënt te informeren over het al dan niet bestaan van een wetenschappelijk bewezen werkzaamheid van de behandeling en over de mogelijkheid af te zien van behandeling.
Na de voorlichting moet worden nagegaan of de patiënt alles goed heeft begrepen. Zo ja, dan kan de patient besluiten in te stemmen met de behandeling. Belangrijk hierbij is dat er niet automatisch wordt uitgegaan van het advies van de hulpverlener, maar dat heel duidelijk de voorkeuren en waarden van de patiënt centraal staan. Er moet als het ware sprake zijn van gezamenlijke besluitvorming (shared decision making). Pas als de patiënt toestemming heeft gegeven, mag de zorgverlener starten met de behandeling.
Medische ethiek
Bij het verlenen van zorg hoort er rekening te worden gehouden met verschillende gezondheidsethische principes (waardes), zoals respect voor de autonomie van de patiënt, weldoen, first do no harm en rechtvaardigheid. Deze principes vallen onder wat we noemen medische ethiek. Kort gezegd komt medische ethiek neer op nadenken over wat goed medisch handelen is en de vraag ‘Wat is in deze situatie moreel goed om te doen?’.
Naast veel goeds kent de geneeskunde namelijk ook de nodige schaduwzijden. Zo komt een arts vrijwel iedere dag wel in aanraking met morele vraagstukken, bijvoorbeeld rond het beroepsgeheim, behandelbeperkingen of de vraag of wel/niet alles gedaan moet worden wat de patiënt wil. Medische ethiek gaat dan ook over heel veel onderwerpen. En het is niet alleen iets van en voor artsen. Ook de samenleving als geheel is betrokken bij ethische vraagstukken rond ziekte en gezondheid. Medische ethiek is dus zowel belangrijk voor professionals in de gezondheidszorg, als voor bijvoorbeeld beleidsmakers, patiënten en hun naasten. Medische ethiek zorgt ervoor dat we nadenken over ons handelen én bepalen wat het juiste handelen is. De beginselen van de gezondheidsethiek zijn voor een belangrijk deel in het gezondheidsrecht geïncorporeerd.
First do no harm - Het belangrijkste principe uit de medische ethiek is first do no harm, oftwewel als eerste niet-schaden. In het Latijn wordt dit ‘primum non nocere’ genoemd. Dat lijkt een helder begrip, in de praktijk echter is toch niet altijd duidelijk wat niet-schaden betekent. Het principe van niet-schaden vraagt van artsen om geen handelingen te verrichten die schadelijk zijn, in de geneeskunde gaat de uitdrukking ‘baat het niet, dan schaadt het niet’ namelijk lang niet altijd op! Zo kun je iemand schaden met een onnodige operatie, te zware chemotherapie of een vaccin dat schadelijke bijwerkingen veroorzaakt.
Weldoen - Het principe van weldoen betekent dat je als arts iemands welzijn, zoals gezondheid en welbevinden, actief moet bevorderen. Dat is immers het doel van de geneeskunde: goed doen voor je patiënten. Het gaat dus niet enkel om levensverlenging: ook de kwaliteit van leven doet er toe bij weldoen. Het verschil met het principe van niet-schaden is dat weldoen om actief handelen vraagt om het welzijn te bevorderen, terwijl het bij niet-schaden juist gaat om dingen die schaelijk zijn te laten.
Subsidiariteit - Het begrip subsidiariteit betekent dat je als arts de minst ingrijpende optie moet inzetten om een bepaald doel te bereiken. Als ‘afwachten met pijnstilling’ hetzelfde resultaat geeft als een operatie, dan kies je voor het eerste. Subsidiariteitsafwegingen komen in de praktijk vaak voor.
Proportionaliteit - Het begrip proportionaliteit komt erop neer dat aan een behandeling meer voordelen moeten zitten dan nadelen. Er moet een redelijke verhouding zijn tussen het doel en de ingezette behandeling, zoals een geneesmiddel of operatie. Een hele zware operatie uitvoeren met een hele kleine kans op slagen kan buitenproportioneel zijn: het verwachte voordeel van de behandeling staat niet in verhouding tot het verwachte nadeel voor de patiënt. Je zou dit ook een risico-batenanalyse kunnen noemen. Artsen maken in de praktijk (vaak onbewust) veel proportionaliteitsafwegingen, waarbij de principes weldoen en niet-schaden tegen elkaar af worden gewogen.
Gezondheidsrecht, informed consent en medische ethiek bij vaccinatie
Medicijnen worden aan zieke mensen gegeven om ziekten te behandelen, vaccins daarentegen worden aan gezonde mensen gegeven, dat is nogal een verschil. In het geval van vaccinatie is de risico-batenanalyse dan ook van het grootste belang.
Bij vaccinatie krijgen gezonde mensen die in de basis niet per se een behandeling nodig hebben (want niet ziek) een middel ingespoten met als doel een infectie te voorkomen, waarvan überhaupt niet met zekerheid te stellen is of de persoon in kwestie de infectie zal oplopen. En mocht de persoon de infectie wel oplopen, dan telt nog de vraag in hoeverre dat ernstige gevolgen zal hebben voor de persoon in kwestie. Kunnen de mogelijke gevolgen zo ernstig zijn dat ze vaccinatie van een gezond persoon rechtvaardigen?
Zoals we bij COVID-19 hebben gezien stellen de gevolgen van besmetting voor de meeste mensen niet veel voor (en dat zeg ik met alle respect naar de mensen die wel ernstig te lijden hebben aan corona of die iemand eraan hebben verloren). Verreweg de meeste mensen die COVID-19 oplopen ervaren het als slechts een verkoudheid of griep en velen ervaren zelfs überhaupt amper tot geen symptomen. We hebben in het geval van COVID-19 dus te maken met een hele grote groep gezonde mensen (waaronder jongeren en kinderen!) die niet ziek zijn en dus in de basis geen behandeling nodig hebben en die amper gevaar lopen. De grote vraag hier is dus: is het middel (een experimentele prik die neer komt op genetische modificatie van het lichaam en waarvan niks bekend is wat betreft de lange termijn effecten) niet erger dan de kwaal (een virus waar de meeste mensen weinig voor te vrezen hebben)?!
VANAF HIER UNDER CONSTRUCTION...
Samengevat, je hebt als patiënt recht op informed consent: een duidelijke, eerlijke en volledige uitleg van de voordelen en risico's van een behandeling. Die informed consent hebben we aangaande de coronaprik niet gekregen. De meeste mensen weten niet eens dat de corona injecties geen vaccins zijn in de traditionele zin van het woord (waarbij een beetje van het virus wordt ingespoten zodat antistoffen worden aangemaakt, maar dat we te maken met een geheel nieuwe technologie die neer komt op onomkeerbare genetische modificatie van het lichaam, waarvoor géén FDA (Food and Drugs Administration) noch EMA (European Medicine Agency) goedkeuring is afgegeven maar slechts emergency use authorization, wat wil zeggen dat ze slechts voorlopig zijn toegelaten omdat ze nog tot 2023 in de TESTFASE zitten en er zodoende nog niet voldoende informatie beschikbaar is om volledige goedkeuring te geven. Iedereen die zich laat vaccineren is dus PROEFKONIJN voor een zeer experimentele technologie, nog nooit eerder op deze manier in vaccins gebruikt in de geschiedenis van de mensheid. Op de website www.clinicaltrials.gov kun je zelf checken welke injecties nog ‘under trial’ en ‘not licensed’ zijn.
Ook zijn de meeste mensen niet op de hoogte van het feit dat er absoluut géén wetenschappelijke consensus is over de veiligheid en werkzaamheid van de experimentele corona injecties. Noch van het feit dat er gezien de stand van de medische wetenschap geen ènkele garantie gegeven kan worden wat betreft de veiligheid van de experimentele injecties, daar er nul langere termijn gegevens beschikbaar zijn. Dat de meeste mensen niet op de hoogte zijn van deze zaken betekent dat zij géén correcte informed consent hebben gekregen. Farmaceuten, overheid, WHO, RIVM, GGD, huisartsen en de media blijven hier ernstig in gebreke! En kunnen als je het mij vraagt dan ook aangeklaagd worden voor het niet naleven van de informatieplicht en het bewust achterhouden van cruciale informatie.
Trusted News Initiative
NB Voor meer uitleg wat betreft de hierboven besproken begrippen kun je de ethische toolkit, een online naslagwerk over medische ethiek, checken van de artsenfederatie KNMG (Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst): www.knmg.nl
De eerste maatstaf die elke arts aan een persoon moet overbrengen, is hoe dodelijk Covid eigenlijk is. Dit is de context voor de juridische en ethische praktijk van geïnformeerde toestemming.
Overigens zijn alle Covid-sterftecijfers opgeblazen: onder regie van de WHO wordt er geen onderscheid gemaakt tussen sterfgevallen ‘van’ en incidenteel ‘met’ Covid. De codering van de dood is veranderd in vergelijking met influenza / longontsteking. Volgens een gepubliceerde analyse heeft dit geresulteerd in meer dan 16 keer inflatie van sterftecijfers, zoals ondersteund door CDC-gegevens.
Volgens de CDC is de overleving van Covid (met opgeblazen statistieken) als volgt : (onder de 20) 99,997%, (29-49) 99,98%, (50-69) 99,5% en (meer dan 70), 94,6%.
https://jdreport.com/synthetische-mrna-covid-vaccins-een-risico-batenanalyse/
https://off-guardian.org/2021/02/22/synthetic-mrna-covid-vaccines-a-risk-benefit-analysis/
absolute risicoreductie
De absolute risicoreductie (ARR) is een begrip in de geneesmiddelenleer en de medische statistiek waarmee de werkzaamheid van een (meestal nieuwe) behandeling wordt uitgedrukt in vergelijking met geen behandeling of een andere, reeds bestaande therapie.
De absolute risicoreductie is de verandering in het resultaat bij de (nieuwe) behandeling. Deze verandering wordt berekend als het verschil tussen de fractie die een ongunstig eindresultaat heeft bij behandeling en de fractie die een ongunstig eindresultaat heeft zonder behandeling of bij de bestaande behandeling.
Is deze fractie na behandeling 3% en zonder behandeling 5% dan is de absolute risicoreductie gelijk aan 2%. De reciproque van de absolute risicoreductie is het Number needed to treat (NNT). Dus NNT = 1/ARR.